Ayağa Kalkın Ölüler

ha bir yılan derisi soyulup çöle atılan
ha bir eşya...kompartımanda unutulan...
ha ben...a dostlar...!
.
nasıl da tıklım tıklım tenhayım bu devasa şehirde...bir bilseniz! ...
karanlığa doymuş ama gibiyim...
her yanımdan köpük köpük yalnızlık taşar
..
mektubu yitik zarf misali /sokaklarında dost bir gölge arayan /yüreğim
her defasında zifiri sessizliklere bürünür
göz değmemiş mısra...
hiç bakılmamış ayna hüznünü yaşar
...
sanki güneşim çalınmış...ufkumda simsiyah bir perde var
sorularımın cevapları kayıp...
sahipsizliğimi sahiplenen yok...
bana benzer boz bulanık sular
....
hangi bulutu üflesem... artık yeşil değil yağmurlar
oysa damarlarımda...
bahar şelâlelerine dönüşmüş sevgi nehirleri akar
.
..
ayağa kalkın ölüler...!
/kan kırmızı yağıyor kar/
...
ve bu kentte;
yüreksiz
ve bir sanrıdan ibaretmiş tüm kalabalıklar

1995

*tahsin özmen, bez bebekler de üşür, çatım&baskı yay,ank,2006