Ayak İzlerinde Ölmek

Yaraları kabuk tutmaz bir aşkın
Kan damlalarından yazıyorum,destanını
İçinde;
Sen varsın
ben,
Yokluğum.


Gecenin mülteci saatlerinde
Gözlerim üşüyor

Masamda;
Defnettiğin geleceğimin kalem izleri
Yazıyorum
Alnıma kazıdığın
Müebbet sevdamın günlüklerini...

Oysa bir gülüşün devirecekti
Gölgemde gizlenen sonbaharları
karanlıklarıma
Güneşim olacaktı
gözlerin.
Bir tas çorbama
Sözlerin tuz olacaktı,
soframa gül
Çektin ya gözlerini ömrümün üzerinden
şimdi içtiğim su zehir
Sensiz alınan nefese ölüm denir

Sen benim destanımsın

Sana adanmış ölü bir hayatın
Dudak izlerinden sesleniyorum
... duyuyor musun...?
çevir yüzünü
arkanda bıraktığın enkaza
Kan kusmuş bir karanlığın
Senin için ağlayan gözlerini göreceksin
Yar göğsünü mateme bulanmış gecenin
kabuk tutmaz yaralarında
Adına yeşermiş bir gülde
Ömür geçireceksin.

şimdi ben...
hangi şehrin hangi sokağında
ismini unutayım
hangi iklimin kucağına
gözlerini bırakayım.
sakın
sakın durma
git ardına bakmadan
Ben,
bıraktığın ayak izlerinde
Ölmeye de razıyım