Aydım

Bir çocuktum bir zamanlar
Ellerim üşüdüğünde annemin bakışıyla ısınırdım
Koşa koşa açardım bahçenin kapısını
Kar yağdığında kayardım arabaların altlarından
Annem hep korkardı düşerim diye
Uykusundan uyanmak bilmezdi ay
O günlerde her gün umuttu benim için
Anladım ki insan en çok çocukken yaşıyor
Sonrası nefes almak
Sonrası acı, nefret, kin

Bir kız sevdiğimi anımsıyorum saçları örgülü
Yanaklarına al vurmuş şubat ayında
Sevmediğini söylediğinde beni, gözümden akan iki damla yaşı
Havanın soğukluğuna bağlamışım
İşte o gün bütün mutluluğumu ben o güzele adamışım
Şiir kadar eşsiz, bulutlar kadar masum
Bir insan bağlanır mı bu kadar çaresiz
Çocuklar da ağlar mı güneşe nefessiz

Bir kadın kucakladı sonra acılarımı
Gözyaşlarımdan ırmak oldu sel oldu
Annem tek başına boğuldu yıllarca
Tanrının işine bak ki anneler yüzme bilmiyor
Ah gözünü sevdiğimin hayatı
Hiç kimse de anneler kadar sevmiyor

Bataklığa saplanmış tüm düşlerimi
Var gücümle taşıdım yıllar yılı
Çamurdan sevda yaptım kendime
Ruhum gözlerinde zincirliyken bir kadının
Ben ellerime dökülen saçlarımı saydım
Karanlığın en zifiri anında bile
Umudunu yitirmeyen koca bir aydım

Loş ışıklarda tek kaldım
Sevmek üzülmekmiş
Aydım..