Âyn-ı Şêms

Leblerinden süzülen ince bir sızıydı ayrılık!
Önüme düşmeden ölüm,
Bir töre(!) kadar hunhardı yokluğun.
Güncelerine düşmeden ateşin,
İlk yürek yanığımdı yağmurun.

Ey Âyn-ı Şems!
Söndüğünden beri heryer zifiri.

Soğuk bir gecede tutuşuyor zemheri.
Söndüremedim mazgallarında sevda teyellediğim o ateşi.

Sen gûya sevdin.
Sen rûya sevdin sevgili!

Mekkâr Sevgili!

...