Ayna

İki ruh birbirine karıştığı vakit,
Bedenlerin bunu inkara hakkı yoktur!


Erkek...
Aklı, zamanın varlığını yitireli yıllar olmuş,
Herhangi bir zaman da, herhangi bir ölüme meftun!
Bedenini bir fahişenin koynunda gizleyeli asır geçmişti ki,
Ruhunu, gecenin ücra köşesinde ayna da ifşa etti..

Oysa ki;
Çocukluğundan bu yana cehennem ağzında bekçilik yapıp, ruhunu ehilleştirmişti..
Alnında tek bir günahın izini taşır, bütün sevaplara dokunurdu..
Başı yedi kat Arş'ın üstünde durur, gölgesi soğuk rüzgarları saklardı..
Yalnızlığının secdesinde, tek inancına biad ederken günleri,
İnzivaya çekilen bir kucak dolusu umut döküldü ayaklarının dibine.
Kendini gökkuşağının renklerine kör bırakıp, sadece kızıla aşık olmuş artık Karanlık..


Kadın..
Doğasında karanlık yatan Ayna...
Sırrını, avucunun içinde saklı bir muskada taşıyan,
Yalnızlığının toprağında nice sevgileri çürütmüş gölge!
Eteğindeki zaferleri kibrinin zerafetiyle taşıyan,
Arzuladığı tüm haz'ları nefesiyle eriten ve,
Parmak uçlarında hep hüzünü besleyen varlık..

Kendini göğüs kafesine kapatmış, içindeki şehirleri ışıksız bırakmıştı bir sela saati.
Ne sağındaki cennet de, ne de sol yanındaki cehennemdeydi gözü.
Yüzünü, nefsini gömdüğü toprağına dönmüştü,
Heveslerine jilet kesiği değmeden evvel.
Kör adımlarını duvar diplerinde tüketirken bozulmuştu büyü.
Zaman akmaya başlamış, beden eskiyip,
Ruh kendini aşk'a özgür bırakmıştı artık.
Kendinde gördüğü umudu sevdiği vakit,
Apansız işgal edilmişti dilinde asılı kalmış, henüz hiçbir gönüle düşmemiş kelimeleri..



Mutluluğu aşk'ta arayanların cenazelerinde yakılan ağıt,
şimdiler de ikisinin de dilinde şarkı olmuştu..

Sessizliğinin fısıltıları dolaşırken beynimin odalarında,
Şeytan üflüyor sana beslediğim arzuları ruhuma..
Yalnızlığın bedeli neydi?
Ne uğruna bu sürgünü yaşadık?
Gök/yüzümüze örtü olmuş meleğin kanadı örter miydi kanayan yanlarımızı?

Ahh hayat!
O zarif boynunu uzatırken avuçlarıma, ellerim fakir bir umudun gözlerini perdeliyor!