Aynadaki Adam

Biri bakıyor bana, yüzünde kırık camlar
Korkuyorum, yaklaşıp sen de kimsin demeye
Gün batmasın, gelmesin istiyorum akşamlar
Sirayet etmiş gibi evimdeki her şeye
Dokunsam onun eli, baksam onun gözleri
O yüzden bazı günler temizlerim her yeri

Soframda iki kişi; bardağımdan içiyor
Bir tıkırtı mutfakta; tabakları yıkamış
Kah bakarım arkamdan kah önümden geçiyor
Pek de mahir sayılmaz, lavaboyu tıkamış
Kusurlarına susup ses etmiyorum vallah
Şekeri var kim bilir, tutup vurur maazallah

Beli biraz bükülmüş, avuçlarında nasır
Ağarmış saçlarını aydan aya tarıyor
Doğumunun üstünden geçmiş gibi bir asır
Kaybolan yıllarını sokaklarda arıyor
Bana benziyor biraz, yalnız ve müteessir
Üstüne çökmüş sanki koca alem-i kebir

En çok da aynalara bakınca ürperirim
Zira ne zaman baksam, arkamda onun yüzü
Kapatıp gözlerimi bir mum gibi eririm
Geceyi sen al derim, bana bırak gündüzü
Tebessüm edip gider; ben dimağı yorarım
O mu ben, yoksa ben mi oyum diye sorarım

Sanrılar mı diyorum bana bunu yaşatan
Eyvah, divane olup aklı dağa mı sürdüm
Hayır, hayal olamaz her anımı kuşatan
Ki mavi pardösümü giydiğini de gördüm
Belki de bu adamla yaşamaktır kaderim
Belki bir gün başımı alıp burdan giderim