Aynadaki Gezgin

Kendini arar insan,

her nefeste gizli bir adımda.

Nefes alıyor, düşlere dalıyorum;

öyleyse, var mıyım?

Seviyorum; sevilmiyorum;

üzgün müyüm, bilinmez.

Bir kuyudayım,

gökyüzündeki yıldızları seyrederken,

"Yalnızlık mı sardı ruhumu?" dediğim rüzgarın eşliğinde.

Etrafıma bakarım,

her parçada kendime dair izler bulurum:

çiçeğin eşsiz kokusunda,

sahilin sıcak, nemli kumlarında,

bir çocuğun masum koşuşturmasında—

doğanın her zerresinde kendimi bulurum.

Bulutlar arasından süzülen parıltıda,

gülümseyen güneşin kucağında,

sevgi sözcükleri fısıldayan

bir gitaristin tınısında kendimi hissederim.

Tepelerin ardında saklı hayatlarda,

ben, doğanın ta kendisiyim;

yalnızlık ve hayaller arasında

varlığımın ince bir dokusunu yaşarım—

huzuru kağıda döktüğüm sözcüklerde.

Renklerin ahengini duyduğum şarkılarda,

en güzel aşk dizelerinde yaşam bulurum;

gözlerimde yarınları anlatan ışıltıyla,

içten esintilerle dokunduğum

hayali beyaz sayfalarda kendimi yeniden keşfederim.