Aynalar

'dile getirilmeyenler
bizi aynalar birbirimize'

biliyorsun annemizin canından
bağışlandık yaşama
birde babamızın
acı çekmeyen
haz yanlarından
akıtıldık hayata

bakıldık büyütüldük
her birimiz
sen benden daha çok tükettin
belki de kirlettin
ben senden daha az değil...

sonra
salındık bir güvercin yavrusu gibi
yaşamın çandır karanlığına

ve ayrıldık bir süre sonra
sen benden koptun
ben kendimden

ama bu arada sen sosyalizm
diye birşeyler anlatırdın bana
kader bizi geçici buluştursada
sonsuz ayrıkladıklarında

uzaktan da olsa
bazen mektup
bazende telefonla

inandığına inandırmaya çalışarak
hırpalardın beynimi

ayrışıp birleşmelerde

(hırpalamaktan başka ne yaptın....sayende
savrukluğa yelken açtım,
sonucunda çok acıdım)

neyse...

tutundun sen hayata
tutunamadım ben yaşama

ben kendi serseriliğimi
sen sozyalizm serseriliğini
ben kendi kurtuluşum peşinde
sen toplumu kurtarma peşinde
hikayeledin...hikayeledik

ben savruk bir yaşamda kendi batağımda
dibe çekilirken çamur tarafından
sen halen sosyallediğin adımlarla
küçük burjuvalaşmış bir sosyalistlikle
çevrende birkaç kuruş birkaç ihtiyaçlıya verdiğinle
ve
sana eşdeğer müritlerinle
mutlanıldın ...gururlandın

sen en yakının bana paylaşmazken
en uzağındakine nasıl paylayabilirsinki

biliyorsun senden hiç eksik değilim
çoğalan yanlarımla
sen bir gün benden dileyeceksin
insaniliğin tükenmiş batağında...insanlık
bana sarılacaksın

ben kardeşlik hatırına
kalbimden akanıma yenik düşüp
sana büküleceğim...
hepsi bir yana


insan ol bana yeter

sevinçler sende başka
bende başka
hüzünlerimiz bile buluşamadı bu dünyada

bir an dahi geç kalmadan ellerimi uzattığım...
tut ellerimden
seni seviyorum ey bencil insan
nedenini bilmiyorum
ama
tüm içtenliğimle
yinede seni seviyorum

anla