Aynalarda Binbir Yalan...

Neden bu kadar yalnızız ey hayat !
Neden bu kadar yorgunuz ey yıllar!
Ruhlar hep aynı anda yaratıldı,ondan mı bu yorgunluk?
Sevmeler hep yarınlara kaldı ondan mı bu umutsuzluk.
Sevda köprüleri yalnızca biz geçerken kapatıldı kullanıma.
Huzur dağıtımında bize gelince koli bitti hep öyle mi?
Kaçak tezgahlarımızı polis bastı hep !
Ve ben sana ne resmi doyabildim ne de gayri resmi..

Ne varsa ?boş?a dair kapladı her yanımızı.
Yaşlılık dahi ergenlikte yapıştı yüzümüze
Aynalar acı söyleyen dostlar oldu
?Ana gibi yar olmaz? çınar ağacını yakıp yıkan analarla;
ANAlık şirazesi bozuldu.
Aynalar acı söyleyen dostlar oldu, ama binbir yalanla...

Uyuyamaz olduk geceleri,
Uyanamaz olduk sabahları,
Sıkıştık kaldık ikisi arasında,
Ne uyuyabildik, ne uyanabildik.
Dilimizde aynı kelimeler döndü durdu,
?bilemiyorum...yapamıyorum...belki...keşke!?

Beklettik evet ama en çok ta bekletildik.
Her yerde penceremiz önünde, odamızın köşesinde.
İçimize doğdu ya! Vardır bir hikmet dedik ya, hep hala hesaplıca...
Gayret aklımızdan geçmeden.
Hesap kitap meğer çoktan göçüp gitmiş kaf dağının arkasına.
Ve onu ordan hesap edip bulabilecek,
Mühendis meğer kalmamış bu dünyada.
?umut var!? demek varmış yüzyıllar evvel.
Şimdi eser kalmamış.
Ne ana ne yar ne huzur...
Hepsi var ile yok arasıymış.
Ve ben ?ha varmışım? ? ha yokmuşum?.
Bir varmışım bir yokmuşum.
Bebekken kulağıma okunan masalmışım gibi.

Ama beni kurdun karnını yarıp ta çıkaran olmamış.
Kalmışım hep orda;zindanda!
Tam biz geçerken işte, tam biz adım atacakken hep...
Kaldırılmış sevda köprüsü.
Bize gelince bitmiş sıra her ne dağıtılıyorsa!
Bir tek yalnızca kederde hediyeli kampanyalı rastgelmişiz.
Bir alana 10'u bedavaymış hep kampanya,
Tutsaklanmışız bu kampanyalara.

Yüklenmiş durmuşuz sırtımıza,
Bir soluk verdirmemiş fırtınalı hava,
İçimizde boğulmuş nefesler...
Yorgun,yitik ve de bitik...