Aynalı Mey Masası

inceldiği yerden kopacak her şeyi

mey masasında bırakacağım bu gece

hayli taşıdım

evrenin belki nedenlice

belki de sadece gelişigüzel

omzuma yüklediklerini

omuzum dediysem hani

yanıltmasın

kanburum filan çıkmadı çıkmamasına da

omzumun yükü

amansızca yüreğimi baskılıyor

ölüm değil korkutan

dilime varamadan

son nefesini vermesinden korkarım iç sesimin

iç sesim ki

kimi zaman

evrenin melodisine uyarsız yankısı

ve kimi zaman da gereksiz suskunluğu ile

sevmenin üç hâlini elimden alıyor

özlem

heyecan

ve umut

günlerim içinde küçücük de olsa

zaman dilimleri bulamıyor artık kendilerine

korkuyorum

çevremi sarmış bu sıradanlığın içinde

içimin de sıradanlaşıp

gözlerimi yalnız bırakmasından

oysa

ne çok şey var

hâlâ görebiliyorken yaşanabilecek

ve hâlâ yaşıyorken görülebilecek

bu gece bu masada 

inceldiği yerden kopsun kopacak olanlar

hayatın aynası bu masadan

kimsenin eli değmeden

en son ben kalkacağım

bir kağıt mendil yeter her şeye

sonra yeni bir ayna bulacağım kendime

her şeye rağmen görebildiklerimi

hâlâ yaşıyorken

yansıtabilen