Aynama Saplanmış Bir Nefesin Yazdığı Kelimeler

hiç tanımadığı elleri

göğüs kafesinden içeri alan,

yüreğimi yüreğinde bildiği halde

unutup gideni

yine de sevgiyle uğurlayan hangi ben?

kanaması dursun 

her sabah baktığım aynam

dokun avuçlarıma

gözyaşı kuyusundan çektiğim damlam,

yüzümde senden kalan 

önsöze mi dokunsam?

söz vermedim hiç bir sabaha

yüz vermedim

içimde çığlıklar atan

kimsenin tatmadığı günaydınlara

yoksa

yansımada gördüğüm bizi

izdüşümlere mi sığdırsam...

varlığınla doldurduğum hücrelerim

çığlıklar eşliğinde 

yağmur alıyor yokluğunla

kuşların göç etmelerine dur diyemeyen       

bir mevsimsel hareketin

yerçekimsiz sesiyim,

gözlerim gebe şimdi

sağanaklar yüreğime düştüğünden beri...

kendimle konuştuğum her sözcük

enkaz dilimde,

bu kentte varlığım 

greenwich kadar sembolik

ancak dolmuş ücreti öderken

çıkıyorum yörüngemden,

alınan bir para üstünün

arabesk yatağında ruhum

devşirdiğim boy aynamdan 

korkuyor gözlerim,

yabancılaşıyorum

unutkanlığımdan yıkanan kimliğime...

Şimdi

insan olmanın yüzü suyu hürmetine

damar yolunu bulmak yegane sorun!

Nefesini tut,

en son yaptığın iyiliği hatırlayana dek

Bırakma!