Aynı Hüznün Damlalarıyız

Ne vakit sana dair birşeyler yazmak istedimse,
hep mürekkebi taştı kalemimin hüznüme.
Gözlerimden yanağıma sağanak bir mevsim çökerdi,
anladımki aşk gidişinde değil,dönmeyişinde biterdi...

Sen yinede devrimler yarat sevgili,
sustur içindeki anlamsız fırtınaları gülüşünle.
Bağışla yüzündeki kırılgan bahaneleri,
belki temelli kalır aşk ikimizin ikliminde...

Kaybedişlerimin yalnızlık süzgecinde,
gözyaşıma damlamış bir zamandın yine.
Hangi mutluluğa imrenmek istedimse,
ansızın,mutsuzluğun kaçıyordu gözbebeğime...

Hangimizin kırılmadı bir kanadı söylesene,
hangimizin yarası saklı kalabildi içinde.
Adı 'aşk' işte bunun eğer bir 'düş' değilse,
hangimiz hem tanık,hem sanıktık aynı hüzünde...