Aynı Kuyuya Düşmüş İki Çaresiz Ruhtuk

Aynı kuyuya düşmüş iki çaresiz ruhtuk;
iki günahkâr...
Üstelik nasıl itildiğimizi anımsayamayacak kadar aptal.
Birbirimize ayırdığımız o ilk yardım zamanlarından medet umacak kadar
... çocuktuk...
Büyük çıkmazların,
iki küçük saklambaç ustası.
Açık yaraların üzerine serpilen tuza bulanmış,
iki acı sapmazı.
Tek başına çekemediğimiz tüm günahları,
kardeş payı yapmak istercesine çalıntıydı şeytandan;
bu cömertlik çıkmazı.
Bencilliğin kıyısından bakınca;
tüm dünya suçluydu,
tüm dünya uykuda...
bir uyanık biz mi kalmıştık,
itildiğimiz bu zifiri kuytuda?
Tutunacak sağlam deliller arıyorduk,
bu aç gözlü ruh bozması yaradılışımıza.
Aynı kuyuya düşmüş iki yaşam hırsızıydık;
iki marifetli kapkaççı...
Çaldığımız yaşamlardan çıkarması zordu aldığımız yaraları.
Veresiye hayaller toplamına eşitti,
ruhumuzun o asla sahiplenilemeyecek en kaçkın yanı.
Aynı kuyuya düşmüş iki çaresiz ruhtuk;
Hüzne bağımlı,
acıya tutkun...
Ve mutluluğa üvey evlat muamelesinde suskunduk...