Aynı Şehrin İkindisinde Neler Değişmiş

Bu şehir saklıyor seni içinde
Sesini duyuyorum mevsiminin esintisinde...
Halâ kasımdan kalma bir ikindiyi resmediyor gözlerin
Birlikte oturduğumuz masanın karşı sandalyesinde.

Bir kaç adım yürüyüp,
Bir başıma ikimizli bir edayla oturdum aynı masaya.
Sonra yüzünü çizip,
Aynı sözleri doladım yüreğimin efkârına...
Yüzüne ıslak bakışlar bıraktım...
Dalgın gülüşünü meğer ne çok özlemişim
Bu gün bir kez daha anladım!

Bir daha!
Bir daha içime çekmek istedim
Senden bir koku taşıyan bu şehrin havasını...

Sonra düşündüm,
Hangi kaldırım taşına saklamıştın ayak izlerini...
Hangi sokak lambası gölgeni uzatıp durdu ardından?
Hangi yüzde bırakmıştın
Gözlerinden dökülen maviliğini?
Hangi bakışlar değmişti
Dudak izlerimden yoksun gözlerinin şafağına?
Hepsini görmek istedim...
Kim
Senden ne kadar iz taşıyorsa
Hepsinden bakmak istedim sana...

Bu şehir gözlerinin silüetiyle bu kadar güzelleşmişken,
Ne kadar çirkin yaşadığımı anladım sonra!
Seni aynı masada
Araya giren küskünlüğümü yok sayarak
Ağrılarımı senden saklayarak
Uğurlamak istedim...
Ama ne dilimden ne yüreğimden
Tek kelime dökemedim dudaklarıma.
Ne çok sızı bırakmışsın kalbimin ayraçlarına.
Susarak uğurladım seni
Uğurun olsun diye sana bıraktım küskün yüreğimi.


(Aynı şehirde aynı masa/bu kez ayrılığı anımsatmakta)