Aynı Semtin Çocukları

Uzandığında ellerin saçlarıma
Aheste
Dudaklarıma örtüşünce dudakların
Durgun nehirler çağlardı yüreğime akan
İntiharın eşiğindeki
Kanı pompalardı can özüme


Ay parlıyordu geceye vurduğunda zamanlar
Deniz küsmüştü yakamozlara
Sana vuruyordu dalgalar
Aşk kaybedilince aşk olur diye öğretilmişti bize
Ondandı belki
Hep imkânsıza tutunama becerimiz
Her kıpırtı
Bir ayrılık fermanının ilk satırıydı
Engelli maratonlarda...


Eski kitap arası kurumuş çiçekler kesince yolumuzu
Bir iç çekiş vuku bulurdu geçmiş zamanın hasretiyle...
Kollarım bağlı
Arkandan koştururdum sonsuza düşleri
Çalınmış zamanlarda
Çoğalırdım seninle
Ten yanığı uyanmalara sürgün dokunuşlarda
Gidişler doğuşundu prematüre


Bir buse kondururdun akıp giderken benden
Hiç gitmeyecek gibi sarılırdı ellerimiz bedenlerimizden önce
Hiç veda sözleri çıkmayacak gibi dudaklarımızdan
Öylece mim koyardık kelimelere
Dört göz görürdü gözlerimiz
Birbirimizi kapalıyken



Ve biz aynı semtin çocuklarıydık
Yolları hiçbir parkta kesişmeyen...





/ İZMİR