Aynı Semtin Masum Çocukları - Final

Biz aynı semtin masum gençleriydik
Çocuktuk...örselendik
Oyuncaklara küstürüldük bir tamir atölyesinde
Mahalle parklarında
tahterevalliye binmek yerine
kriko salladık araç diplerine
avuçlarımızda nasır
parmaklarımızda kesikler büyüdü
biz büyüdük...

alnımıza öyle bir yapışmıştı ki terimizin kavgası
ekmek telaşı
bir tek kitap kokusuna hasret kaldık
kalem yakışmadı belki elimizin öfkesine ama
kalbimizle yazdık aşkın türküsünü gözlere
yiğit sevdik yârin saçlarından salınan meltemi
bir tebessüm etsin yeter
gamzelerinde kır çiçekleri yeşertirdik sevdasına
sevdamız büyüdü
biz büyüdük...

Aynı semtin aynı çamurunda yoğrulmuştu hamurumuz
Sokak suyundan alırsan özünü
Kirlenir ruhun derdi, Ali öğretmen
Ne kadar dirensek de temiz kalmaya
Hamur maya tutmaz meşru olmayan suyla
Yenildik cahil zamanların arsız sohbetlerine
Cehalet büyüdü kontrolsüz
Biz büyüdük

Köşe başlarında,
tek göz bir odanın duman kokan nefesinde
Ali öğretmen eşliğinde
savaş açtık cehlin ordusuna
Yağlı ellerimizle sayfalar yuttuk
Akıl koşturduk ufka
Güneşi doğurduk bazen
Bazen ayı küstürdük gecenin karanlığına
And içtik
Ekmek,onur uğruna
Kavgamız büyüdü
Biz büyüdük...

Sevdamız gözlerimizde asılı duruyordu
Ekmeğimiz alın teri
Yükümüz ağırdı insan gövdesine
Yolumuz dikenli
Vuslat engellendi
Bunlar komünist dediler,bizi hiç dinlemediler
Yâri çekip sinemizden başkasına yar ettiler
Aşk acısı büyüdü
Biz büyüdük

Biz aynı semtin aynı sevdasında kahrolan gençleriydik
Utanılan bir hayatın
Umudunu arıyorduk kapkara yüzlerimizle
Yolumuz kan gülleriyle süslenmişti
Bir yanımız merhamet
Bir yanımız isyan kokardı
Anamızın masum kokan gözlerinde şefkati bıraktık
Babamızın ekmek bölüşünde asaleti
Ne sevda kaldı martı kanadına astığımız
Ne de toprak kabullenir canımız
Umut tükendi
Biz büyüdük

Biz aynı semtin masum çocuklarıydık...
Tek suçumuz
BÜYÜDÜK....