Aynı Şiirin Son Sözündeyiz

Uzun soluklu beklemeler, sensiz günler, aklıma ökse kaderim;
Muhteşem dolunayımız ne seni, ne de beni bilecek.

Muhteşem bir sevdanın birer şiiriyiz biz
Gözlerinden seni okuyorum
Kızıl gül dalında şakıyan bülbüller gibi
Dudağımda sözüm bitmeden seni dinliyorum

Ah, neden bilmem ikimizde
Sen orada, ben burada karanlığa sinmiş gölgeler gibi
Nice alçak yüksek çatılara sinmiş hayallere döne döne
Bıkıp usanmadan birbirimizden saklandık!

Sensiz ne sabahın ne akşamın tadı var
Kalbimdeki hüzün tarlalarında kızıl laleler açıyor
Hasret iplerini düğüm düğüm kim bağladı böyle
Dolunayım gözlerime gülümsemiyor nedense
Umutlarım sabah yıldızı batar batmaz yitip gidiyor

Sırtımı döndüm bütün okyanuslara, küstüm şimdi
Yaşamaktan bunlar değildi ne benim ne senin muradın
Uzun soluklu beklemeler, sensizlik günlerimiz,
Kalplerimize saplandıkça sızlatan hançerlere dönmüş

Umudum başımın üstündeki yıldızlardan da yüksekte
Gözlerine nasıl erişebileceğimi kestiremiyorum
Daha dün gencecik birbirine yangın iki sevdalıydık
Ufuk ötesinde nasıl buluşabileceğimizi çözemiyorum

Sana sonsuza kadar düşkün sevdalı Şehzade'nim yine
Dolunaya iz düşürmüş gölgenden gözlerim seni okuyor
Kalbimi sızlatıyor gözlerinden damla damla süzülen
Yüreğimi yakıyor

Günü gelecek bu gel geç ömrümüz de bitecek
Gündüz geceyi izleyecek, güneş yeniden doğacak
Dolunay daha kim bilir kaç aşığa gülümseyecek
Ah sevdiğim ne seni, ne de beni hiç kimseler bilmeyecek.

Bilsen sevdiğim; «Bir tanem sabah yıldızına,
Ben onu izleyen güneşe benzerim.
İkimiz de aynı şiirin son sözündeyiz,
Ah nerdeyiz, ah nerdeyiz?

22 Haziran 2014