Aynı Yastıkta Küstü Nefesimiz

/ Aynı yastıkta küstü nefesimiz, ve biz kavgayı hep sevdik /






Giderken düşürdüğün gözbebeklerini topladım
Güzel atlar ülkesinden bugün
Ve peri bacaları şımarmadı ilk kez
Sen yoktun




Elimin bütün ıslaklığıyla dokundum gözlerime
Yalancı baharların yağmurlarına küsüp ağladım mı bilmiyorum
En sevdiğim kuş kanatsızdı çünkü
Bir masal ülkesinde yeşil sandukalı ölümler bıraktım dağlara
Soylu kavgaların akabinde




Çoğu kez senin adını fısıldadım rüzgara
Kendi adını unutmuş çocuklar gibi
Oysa ben turnanın kanadında bir tüy bile değildim
Kırdığım yüreğimdi
Kanatsız kuşların teleğinden kan damlıyordu




Müstevli bakışlarımdan ürpererek sevme beni
Gözlerimde kahverengi bir teneşir
Göğüs göğüse çarpışarak sever celladını
Kör bir kurşundur yaşamak bende
Kıyıda köşede eli yüzü düzgün bir kaç parça hatıranla
Her kaldırım kaldırmaz cesedimi




Şimdi ben,
Yani ben,
Bir avuç toprağa sürgün yanımla
Namuslu bir ülke gibi özgür
Ve,
Gecenin gözleri kadar karanlığım
Unuttum hasret kalmayı
Artık düşlerime bir tek güvercin bile uğramaz








Biz, hiç kimseyiz aslında
Donuk suratlara istiflenmiş kahrolası bir sevdanın son durağındayız sadece...