Ayraç

çırpındı kuş dalgalandıkça deniz, üşüttü güneş
çalkalandı son yudumunda tarifsiz özlemek
suyun üstüne çıktı, kanattığımız yüzler
kızıllaştı öfkemizden, o en güzel mavilikler

soluksuzduk ayrılırken de sevdiğimiz anlar gibi
bir yere dolduramadığımız gözyaşlarımız tutuklu
hızla koparıldığımız yüreğimiz yangın yeri
habersiz mi olur hep böyle en büyük depremler

bir ayraç koyduk, hayatın orta yerine
sustu beraber söylediğimiz şarkılar
artık koşmuyor sokaklarda
birbirine aşkla bakan çocuklar

her sevdanın kaderi olmalı ayrılık
kim bilir belki de biz kavuşamadan sonlandık

işte bak ihtiyarladık ikimiz de
bir şekilde geçtik bizi savuran fırtınalardan
hala kitabın orta yerinden dalıyoruz hayata
anlatamıyoruz içimizdekileri, öylece kalıyoruz
bizi birbirimize kilitleyen noktalarla

ne zaman son noktayı koysak
bir virgül çıkıp bozuyor planlarımızı
ayracı hangi sayfaya koysak
anlaşılmış olmuyor kitapların anası

elimde son bir vir/gül
tamamlamak istiyorum bizi
batacaksak öyle batalım
bu son şarkının adını
ölümüne aşk koyalım

çekilsin aramızdan
mısraları susturan ayraç
sayfalarca özgür akalım
sonlanınca kitap
kapağından başlayalım