Ayrılığı Hangi Kurşunla Vururum

Ayrılık insanın kanına işler, yaşayan ölüye çevirir derlerdi de inanmazdım...

Halbuki ben senin gidişine de hiç inanmazdım.
İnanmazdım çünki biz seninle, seninle sevdanın kitabını yazmıştık.

Çıkarmıştık ayrılığı, "aşk" lügatından,
Kendimize haram kılmıştık, günah saymıştık.

Ezanlara karşı yürek yüreğe tövbe etmiştik,
Kıyamete kadar da yeminliydik...
Aşka aykırıydı. ayrılığı sevdamıza kefen bildik,

Bir o kadar da ölmeye hazır ve nazırdık...

Ne ölüm ayırırdı bizi, ne de ferman
Hani biz cehenneme bile razıydık, razıydık ya...
Onun için silmiştik aşk denen coğrafyadan ayrılığı.

Üstüne de yemyeşil umutlar ekmiştik,
Ve biliyorsun.
Biz seninle iki bedende, tek ruhtuk.

Aynı düşünür aynı dili konuşurduk...
Biz seninle her saniye, el ele buluşur,
Her saat hasretle kavuşurduk....

Ulen kim derdi ki bu sevdanın üstüne biz,
Biz seninle ayrılık urbasını giyineceğiz?
Ve kana kana,
Kana kana, kıpkızıl bir hasret içeceğiz...

Kim derdi ki, ayrılığı getirip karşıma birgün sen dikeceksin
Ve ardın sıra şu yüreğin dağlandığını bile bile, gözümün içine baka baka,
Kızılırmak gibi gözlerimi iki çeşme, iki çeşme kanatacaksın...

Üstelik sen,
Ardına bakmadan birde böyle zavallı gidecektin öyle mi?
Birgün giderken düşünmeyecektin?!...
Ben ayrılığı hangi silah, hangi kurşunla vururum.
Say ki vuramadık
Say ki biz kavuşamadık...
Ben sensiz nasıl yaşarım
Yerlerde sürünürken bu kahrolası gururum.
Ben sensiz nasıl dikilirim yeniden bu hayata...
Nasıl yürürüm bu yollarda sevdasız ve mecalsiz...
Nasıl katlanırım bu şehrin iki yüzlü havasına, riyakar insanlarına...

Anlatamam.
Anlatılmaz...
An be an, yüz bin kere ölmekmiş ayrılık...
Ne vurulur.
Ne kırılır.
Ne yakılır.
Ne de sinede taşınır bir bela, bir illetimiş bu ayrılık....



Yorgunkalem...