Ayrılığın Habercisi Aşk

Kadın:
Her gün sustuğun gerçek kanatıyor yaranı.
Farkında değilsin, ölüyorsun her gün!
Birbirimize ne kadar kolay yalan söylüyoruz!
"Evet, çok iyiyim bugün..."

Gene susuyorsun.
"İyi olmana sevindim!"
Ne kadardır iyisin böyle...
Giderken hiç öyle gözükmüyorsun oysaki...

Şimdi sarılmak vardı sana.
Hiç bırakmamak...
Çıldırasıya, umursamadan dünyayı...
"İyi değilim sensiz!" demek isterdim sana...

"E, nasıl gidiyor hayat? Yeni bir ilişki falan?"
Merak ediyorsun, gülümsüyorum.
Ama ben yoktum ki senden kalan...
Sadece elinde kendin ufaladığın "yalnızlık" kalmıştı...
Biraz da sancısı dinmeyen acı...

"Yok, kimseyle ilişkim yok! Ya senin?"
Duruyor dünya...
Dönüyor ikimizin etrafında.
Başını öne eğme, susacaksın!
Biliyorum, gene susacak ve gideceksin.
Gitme, şimdiden çok özledim.

Adam:
"Öyle mi? Üzüldüm... Benim var!"
Sana gene yalan mı söyledim?
Bilmiyorum, aklımı yitirdim.
Söylenmesi gereken "seni özlediğim"di!
Ve bu senin bende bıraktığın tek özneydi...

"Çok sevindim! Senin açından yani..."
Hep öyle değil miydi?
Sen hep benim açımdaydın.
Dünyaya beraber bakacaktık ya aynı gökyüzünden...
Gene yalan söyledim!

Gözlerini kaçırıyorsun benden...
Katilin değilim ben!
Sen oldum terk ettikten sonra: Koca bir "sen"!
"O zaman görüşürüz. Kendine çok iyi bak..."

Gülümsüyorsun.
Umut ediyorsun, mahvetmek istemiyorum.
Sarılıyorum sana.
Ölüyorum.
"Sen de kendine çok iyi bak..."

İşte o zaman can kafeste takılıp kalıyor.
Açsan kaçıp, gider.
Kapasan senden intikam ister!
Özledim seni işte...
Koca bir yalan olsun "gittiğim"...

Kadın:
Aşkı merak mı ediyorsun şimdi!
Aşk bu işte!
Boğazına düğümlenen bir yığın "sözcük"
Kalabalık umutlarındaki "kayıp sözlük"...

Adam:
Kavanozda biraz acı var.
Yüreğimde burukluk...
Dilimde kesik bir yara...
İçimde "yok olmuşluk"...