Ayrılığın Pişman Perişanlığı

Yaprağı düşerken çiçeklerin ağlaması varya hani?
Ayrılığın mayhoş acısı düşer ya yüreklere?
Aslını unutup düşünce gözler izdüşümüne
Kanatsız kuşlar konar soguk pencereme
Hanı beni bul der gibi
Yüreksiz elim uzanır geçmişten bir nefes solumak istercesine
Hani varya hani? ...

Yürek imzalı kırçiçeğim
Dönüp dolaşma yılan yüzlü yollarda
Açarsan yalancı dil nakaratlarda
Çatallanır bulut gözlü sözlerim
Bıcak sırtına düşer
Beklentim kabul etmez noktayı
Gönül seyrine düşen turnaların tellerine sarılır.
Kızgın kuma döner
Göz pınarımdan akan sular!

Gece kördüğümüm siyah lalem
Gün batımını kucaklayan güz güneşim
Serçelere gözkırpan seher yıldızım
Kıraç topraklara serilmez aşk
Eyvah deme acı tarlasına düşen yüreğim
Arının balı değil miydi
Aşk diye dokunduğun dudaklar?

Menevişlil bakışımı gizleyen yaşam gölgesi
Diken de olsa gülüm der sarılırım yar beline
Dayanamaz titrer kalbim
Bir nefeslik uzaklığına!

Soluğunda sessizliğin bendini yıkmak için
Yağmursuz ıslanan gecelere sel vurur
Sen yokken güz güneşi yakar
Yanar sezgilerim!
Rengi kaçmış çiçeklere benzer bakışım
İzlerine buruk
Dayanamaz yakar kendini düşlerim!

Hani gitmeler varya karanlığa bürünen güneş gibi
Dayanamaz korkar gözlerim
Hani ipi kopmuş yükseklere uçan balonlar gibi
Aygülünü görmek için tırmanır
Bakışım kutup yıldızına
Unutma sevdiğim güneş olsa da gökkubbede
Ancak ve ancak toprakta yıkanır sinesinin sim teli!

Yalandan hakkını helaller sıralanmış
Sana susmak düşer
Ağlama musalla taşında aşk!
Ağlamayın hayali aynalar
Yağmurun öcünü alır rüzgar!
Yıllanmış anıların bağrındaki cam kırıkları
Yansır dağlara
Yansır ayrılığın pişman perişanlığı!