Ayrilik.. Aşkımızın Son Vedası...

O gün bir şeyler olacağı belliydi. Havanın durgunluğu ve yağmuru ,
Sanki biten aşkımıza ağlar gibiydi. Sonunda ayrılan talihsiz aşıklar gibi
Bizim sevgimiz de karaya oturmuştu...
Yüreğim hiç istemiyordu bu ayrılığı...
Israrla olmaz , ayrılamam diyordu.
Gözyaşlarımla sana yalvarmamış mıydım ? Gurur silmiştim içimden.
Çünkü sevgin her şeyin üstündeydi ve kahrolası seni seviyordum !
Ben sevgimiz , sevdamız için çabalarken , sen gururuna yenilmiştin.
O gün bir şeyler vardı. Seni dinliyordum ,
Teselli konuşması yapıyordun bana ve her ne olursa olsun üzülmek yok diyordun.
Nasıl bu kadar rahat olurdu seven bir insan ?
Hiç direnmez miydi sevgisi için ?
Ayrılığı sen istemiş , sen çizmiştin aşkımızın kaderini.
İlk zamanlar mutluluktan havalara uçan ben , acıların en büyüğünü yaşıyordum o gün...
Her şey belliydi. Elimi tutmayışından , gözlerini benden kaçırmandan , buz gibi durmandan...
Bundan daha kötü ne olurdu ki benim için ?
Son ayrılık dakikaları , son saati tükenmiş bitirdiğin aşkımızın.
Ve son çırpınışları ve son ağlayışı ve SON VEDASI !