Ayrılık Baladı

Göç tutmuş yolları
Kartallar vurulmuş sarp kayalarda...

Başlamış ayrılık baladı
Bilinmezler ortasında yıkılmış kervan
Meçhule doğru akarken umut ırmakları
Bakışlarında esen hüsran havası...

Anaların ezgisinde yakılan ağıtlar
İnce ayar bir yürek sıkıntısı bir deli fişek
Ha kış gelmiş ha bahar fark etmez olmuş
Kurumuş birer, birer dalları yaprakları...

O günden sonra
Ne asfaltta gül açmış
Ne sularda nilüfer...

Sonrasında şehrin azgın kısrak havası
Koparmış yularını binek taşından
Bir yudum sütün azizliğinde uzun geceler
Büyüdükçe büyütmüş özlemlerini
Ne odun ne kömür sobalarında
Her biri bir sokağın dilencisi...

Yaşları kanamış
Düşleri yanmış
Buz kesmiş umutları...

Sıla git gide uzaklaşmış önleri sıra
Dönülmez ufkun arkasında kederleri
Gözlerinde donuk nihavent bakışları
Sarıp sarmalamışlar bütün evreni

Çağrışıp dururken dağ dorukları
Bir ömrü tükenmiş reji yollarında
Göz yaşları yetmez olmuş ölülerine...

Yetmez olmuş dahası daha fazlası
Hastalıklar azgın bir kurt misali
Düşmüş yaralarına
Aman diyen olmamış...

Gözleri kör değilmiş oysa
Görmemişler işitmemişler o güne kadar
Ölülerin bile rehin alındığını...

Feryat figan ortasında bir yaşam
Başka göçleri taşımış arkasında
Uzak, uzak şehirlerden
Ağıtları karışmış birbirine

Ozanca/İzmir