Ayrılık Demekti Aşk

Kırık bir aynaydı gökyüzü..
Parlayan yıldızların dökülüşüydü..
Birer birer düşüyordu hüzünler üzerimize..
Ve bir sen düşüyordun aklıma...

Yıllardır yerimde sayarken arşınladığım kaldırım taşlarında;
Seni aradığımın hikayesi yazılıyordu...
Küçüklü büyüklü harflerle bir tebeşir ile..
Neredesin diyordu küçük çocuk...
Ve hayat o çocuğun gözleriyle baktığı kadardı...

Tuhaftı ayrılıklar, yarım vedalaşmalar...
Kelimeler ağzımızdan dökülmeyecek kadar sessizdi..
Gidişini seyredemeyecek kadar kördü gözlerim belki de...
Baktığım zamanlarda, kaybediyordum seni...

Eksik bir şeyler vardı içimde,
Yerini dolduramayacağım kadar büyük boşluklar hatta...
Renklerden kırmızıyı seçtim günüme...
Savaş bayrağını andırırdı zaten bana her zaman...
Ve savaşarak kabullenmeliydim kaybettiğimi...

Yalnızlıktı hissettiklerimiz;
Belki ihanetin kırıklarıydı içimizde büyüyen...
Yetim, öksüz dediğimiz bir sevdanın acıtmasıydı
Mideme oturan sancılar...