Ayrılık Düeti

dön yine,
balkondaki leğende yüzdürdüğümüz,
kağıt gemilerin hatırına,
dön...
yol üzerinde bir selam verip çoban yıldızına
ılık nisan yağmurlarıyla yıkanıp
bakkaldan, birkaç öteberi alıp veresiye
dön,
hiçbirşey olmamış gibi, öylesine...

dönemem,
yüreğimde, acıya büyüyen yetim bir çocuk var
onu sana getiremem
emanet de edemem kimselere
komşuya bıraksam, durmaz ağlar...
hem ben, eskisi gibi değilim artık
yüzümün bir yanı, senin dediğin gibi ay parçası
bir yanı karşı konulmaz karanlık...

olsun,
sen dön yine de
bilirim az sonra güneş doğar gönül haneme
bu hasretliği tekme tokat kovarız
yüzündeki karanlık dağılır
ve yüreğindeki çocuğu büyütürüz beraberce
adını da ?deli sevda? koyarız...

üzgünüm bir tanem,
dönemem...
yoruldum gidip dönmelerimden...
bir defasında, dönmeyi çok istemiştim
galiba bir rüyaydı o da
kızmıştı evdekiler
kandıramamıştım babamı,
sonra da vazgeçmiştim...
sen çok istiyorsan eğer,
bir başına büyüt ?deli sevda?nı
o da olmaz ya
çünkü ben ona, ?baban öldü? demiştim...

ah bebeğim!
neden?
gelmezsen, ölürüm sahiden...
canımı acıtır bu cam kırıkları
ümidim kalmazsa dönüşüne dair,
gözlerim tükenir uykularımda
hapsederim yüreğime bütün ayrılıkları...

üzgünüm,
gelemem...
küçük bir ümit bile,
bekleme benden...
kalırım buralarda
yüreğimde bir yetimhane
ve acının bütün çocukları...