Ayrılık Ezberim Oldu

Göremediğimde aşkın gözlerini
Sönmüş gibi tüm şehrin ışıkları
Doğmamış gibi güneş, ısıtmamış gibi
Ne beni ne diğer insanları...

Ama doğru nasıl ısınabilirim,
Nasıl yaşadım diyebilirim ki
Konuşamam bile..
Ruhum bedenimde yokken,
Ruhsuz bir beden ne yaşar ne ölür
Bekler bekler ve bekler

Yalnızca o bir günü bekler
Sevdiği gelince kavuşur ruhuna
O zaman ya evrende bir yerde
Ya da başka bir alemde
Sevdiğinin eli değmiştir yüreğine....

Külleri savrulur gider ayrılığın,
O vakte kadar ben yanmıştım sevgilim,
Ayrılık beni yakmıştı
Gel artık,
Ayrılığı yakalım...
Ayrılık ezberim olmasın gel,
Kavuştuğumda bile ,
Ezberim bozulmaz bir ayrılık oldu bu...
İnanabilir miyim gerçekten
Gelir misin bir gün,
Gerçekten ruhum geri döner mi??..