Ayrılık Senin Ama Aşk Benim İçimde

emanet bir kelime gibi insanların dilinde aşk
ha düştü ha düşecek boş hikayelerin loş satırlarına
oysa ben ömürlük taşıyorum adını kalbimin en masum köşesinde
hiç düşmedi hiç düşmeyecek şiirlerimden başka bir yere...


bilmiyorsun sevgili
senin bakışlarından daha derin artık benim içim
gözlerin başkalarına değdiğinde, İlhan'ı ağlattığın için
.
.
.

bir cinayet gibi avuçlarımda birikiyor bu şiir
bir kıyamet misali kopuyor ellerim bileklerimden
bu bir kabus diyorsun, bu bir yalan... oysa kanıyor kelimelerim
üşüyor ölümün soğukluğunda tüm bildiklerim
yani gerçek
yani yaşanmış olan ne varsa içimin seninde
seyrek ve a y r ı aşka dair tüm hatalar
yani gerçek.


sen hep geçiyorsun aklımın yol iz bilmez sokaklarından
hep geçiyor aklımdan adının adıma değdiği şarkılar
hep geçiyor adımlarınla tükettiğin yolların acısı
inan geçiyor, geçmez sandığın her anı


a y r ı a y r ı yazdığımız her kelime kadar suçlu olsa da gözlerin
yine de gözlerinde biriktirmek istiyorum tüm tümcelerimi
inadına bitişik yazılsın diye şiirlerim bakışlarına
ve bir bakışınla harcadıklarına


bilmiyorum sevgili
hangi şarkıyı seviyorsun şimdi martıların kanadında
hangi mavide unutuyorsun, denizin sende sevdiklerini
mesela deniz ben oluyorum şimdi
sen sevmediğim bir şarkı martıların kanadında
melodisine kapıldıkça düşüyorsun içime
boğuluyorsun en sevdiğin renkte


zaten insan hep boğulur en sevdiklerinde.


-hayalinde hala kuşlar varsa ve hala uçurtmalar
birbirine benzetme onları
uçurtmalar senin
ama kuşlar göğün içinde-
.
.
.
şairlere de kızamıyorum seni benden önce yazmışlar diye
herkesin bir seni var, kendi içinde