Ayrılıktan Önceki Son Çıkış

Samimiyetsiz savurma saçlarını, rüzgârlarım inciniyor asya !



Gururuna iliştirdiğin bir çift güzel söz kaldı mı dilinde ?
Neden, dudağın hep hüzünlerle öpüşüyor ?
Ve neden, yüreğinde sürekli kimsesiz bir çocuk üşüyor ?
Unuttuğun son tebessümde öldüm ben
Özlemlerimi bir turnanın kanadına sürüp
Kırk parçaya böldüm ben


Seni ilk kez gördüğüm o yol çatına sevdamı bırakırken
Farkında değildim sendeleyerek düşen hayallerimin
Uzak denizlerin maviliklerine küs gözlerim,
Ve ılıman iklimlerde üşüyen şiirlerim vardı
Kavgalı bakışlarından irkiliyorum
Simsiyah kokusundan medet umduğum saçlarına yemin olsun ki
Kalbine son rötuşu göz yaşlarımla yaptım asya
Sen, bilmem kaçıncı uykunla kadeh tokuşturuyorken


Yağmur tanelerinin mızmızlanmasına eğme yüzünü
Bahar tonunu her vakit yeşile çalmaz
Ağlamak şaire ne kadar da yakışır gördün mü hiç ?
Aşk, sancılı zamanların düşüğü değildir asyam
Bir serçe masumluğunun alnından öperken kanat imanını


Ben, hüzünlerle helalleşip
Yeniden gri renkli gökkuşağının soğuk koynuna sokuluyorum
Buz mevsimlerine kanat çırpan donmuş umutlarım var
Yeniden ısıtarak diriltir misin beni ?
Ve bir daha sever misin yüreklice ?
Yazgısı körelmiş ketum yarasalara inat


Göç yolda düzelir asyam,
Ayrılıktan önceki son çıkışta bekliyorum seni