Ayşe/gül Çocukluk Arkadaşım

Kendini bildi bileli
Ayşe/gül derlerdi ona
Kırmazdı hiç
Hemen pembe dudaklarına oturturdu
Sessizce tebessümünü...


Dün
Yeniden karşılaştık
Aradan kaç yıl geçtiğini
İkimiz de hatırlamıyorduk
Nisan demli çay ısmarladı
Anılarımızı katıp şeker niyetine
Yavaş yavaş yudumladık
Geri gelmeyecek çocukluğumuzu...


Otuzlarımda bıraktım dedi
Emirle gülmelerimi
Büyüttüm kendimle birlikte
Patlatıyorum
Adı kahkaha
İstediğim zaman
İçimden geldiği gibi...


Ama gördüm
Acı doluydu içleri...