Ayşe'nin Gözyaşlarından Püsküren Lav

Kalbur üstü insanların
Kamburuna yazıldı h ı r s kisvesi
Cebi yoktu kefenin, bilmediler...
Bilmediler kirli bakışların sızılı anlamını
Duymadılar sessiz çığlığın tiz feryadını
Duymadılar...





Allengirli sofraların egzantrik dumanına bırakıldı
Ahmet Amca'nın bir aylık yevmiyesi
Hasatını toplarken yaz sıcağında
Alın terine karıştı gözyaşları
Huyuydu Ayşe'nin beklerdi gecekondunun avlusunda
Öylece...
Gök ananın yıldızlarını yığardı bağrına
Her güneş batımı aynıydı duası...
Bir yudum sevgi, bir lokma huzur...
Aç midesi doymasa da olurdu,
Bir kez güleydi ya babası, bir kez
Sadece b i r k e z...




Göründü ufuk çizgisinde, yorgun, bîtap, kederli...
Altı çocuk, bir anne ve aç, susuz bakışlar
'Yalan dünya her şey bomboş,
Hancı sarhoş, yolcu sarhoş' diye mırıldanırken
Baktı ki,
Sofra boş,
Hayaller boş,
Hayat b o m b o ş!




Babasının nasırlı ellerini tutarken Ayşe,
Bilmiyordu asıl yarayı kalbinde taşıdığını.
Küskündü aynalara ve kırlaşmış saçlarına...
Adaletsiz dünyaya lanet ederken gün boyu,
Rahatlardı çoban babasının kaval sesiyle
Dayısı (!) olmamıştı arkasını sıvazlayan,
Ahmet Amca, şanssızdı doğuştan...





Düşlerine prangalar taktığından beri Ayşe
Esir ceninler topluyordu yıldızların ana rahminden
Dilek yerine yağmur yağıyordu camsız penceresine
Bez bebeğine sarılıp ağlıyordu,
Sele karışıyordu gözyaşları





Şarabın mantarında bilmem neyi kutlarken
Kalbur üstü elekler
Eğlence dedikleri
Ayşe'nin gözyaşlarından püsküren
Lavlarmış meğer...





"Cebi zengin fakat ruhu fakir olan insanın hali çok rezil ! Çünkü o; herşeyin fiyatını bilir, değerini değil."

Mevlana








Nisan / 2013