Ayyaş

Çapraz adımlarla yürüyordu,
Bazen düşecek gibi oluyordu,
Hep birşeyler mırıldanıyordu,
Belkide sokak lambalarını sayıyordu.

Gerçeğin çıplaklığından kurtulmuştu,
Acılarını bir nebze unutmuştu,
Bedeni nerdeyse uyuşmuştu,
Sanki , istediği huzura kavuşmuştu.

Kendince etrafa korku saçıyordu,
Aslında gören sadece acıyordu,
Yol sanki her adımından kaçıyordu,
Arada bir boş boş saate bakıyordu.

Bilmem kaçıncı sokak lambasında durdu,
Eliyle buz gibi soğuk demirine dokundu,
Kaldırıp kafasını ışığa uzun uzun bakadurdu,
Birşeyler diyecekti galiba,çünkü düşünüyordu,

"Neden yürümüyorsun hiç ?" dedi,
Uzun süre cevap vermesini bekledi,
"Neden benimle konuşmuyorsun ?" dedi ,
Tekrar uzun süre sabırlıca bekledi,

"Sen benden çok içtin galiba" dedi,
Oturdu taş kaldırıma , demire sırtını dayadı,
Biraz etrafına bakındı , uyumaktan sakındı,
Kendi sorularının cevabını bulmaya daldı,

Sen insan değilsin ,
İyiki de değilsin,
Yoksa ışığını kendine saklardın,
Ben bu gece ne yapardım ,

Ama çok dertlisin,
Yinede konuş belki açılırsın,
Kimseye anlatmam söz !
Sen bilirsin konuşma.

Sana acıyorum ,yarın da senin için içeceğim,
Zaten sarhoş olmuyorum ,
Evin yolunu bilmiyorum sanma ,
Sadece unuttum o kadar.

Sana sokak lambası diyorlar,
Bende hep senin yanındayım , neden bana da demiyorlar?
Ha! doğru ben insanım,
Ama insan da demiyorlar,
Ayyaş diyorlar sanki sarhoş oluyorum da !
Neymiş ! , kendi kendime konuşuyormuşum,
Size mi konuşacam ne sandınız ayıklar,

Nasıl sokak lambası olunuyor söylesene,
Ben de olayım tam senin yanında ,
Hem sende sıkılmazsın olmaz mı ?,

Of..! senin konuşacağın yok ,
Bak ben biraz uyucam,
Ört ışığını üzerime , hasta olmayayım ,
Ha! unutmadan , sevdiğimi tanıyorsun değil mi ?
İşte eğer o buradan geçerse,
Işığını tam ört üstüme,
Beni bu halde görmesin,
Gerçi halim iyi,
Ama ne anlar halden bu ayıklar,

Ben uyuyorum artık,
Ayyaş diyen olursa ,
Beni uyandır !