Az Kaldım

az kaldı bağlamaya 

bağsız hisleri tellerine bağlamaya

dayan sazım az kaldı.

dizeleri türküye bağlamaya 

iki sözü bir yerde toplamaya

yare selam ederken

gönlünü de dağlamaya az kaldı

köz kaldı bende köz kaldı

gitti gelmedi galiba üzerinde göz kaldı.

bugün gidip yarın dönecekti 

ne oldu da vaz geçti

yüreğimden tozu gitti iz kaldı

sen ile ben idik ne güzel biz olacaktık

sen gidince geriye bir ben bir de sensizlik kaldı.

bir telefon da yok mu gittiğin yerde,

yahut bir güvercin not bağlasan bir yerlerine

belki bulur beni koyduğun yerde

bekledim çok zaman oldu 

çok yoruldum uzanayım dedim biraz şu yerde

biraz üşümüşüm görenler örtmüş üstümü

uyuyakalmışım bu köşede.

çok zaman oldu 

seni göremeyeceksem açmam dedim gözümü

kabullenemedim bu sessiz vedanın ağır yükünü 

az kaldım ben sen avuçlarımadan kayıp gittiğinde

az kaldım..

yalnız ve kimsesiz her gün ağlayan bir hal üstümde

gözlerim hep bekleyişte ama umut yok içinde...

istiyor ama olmayacağının bilincinde.

seni beklemekten ben içimde ayaz varken üzerim çıplak

dikenli yol üstünde yürüdüm yalınayak

her yanımdan süzülen acılarımı gömmeye gittim

senin beni terk edip de gittiğin yere.

acıyı kaynağına bırakayım dedim

ayağım kaydı nedense...

yine bir uyku yine sen gözlerimin önünde

içimde aynı tutku sanki hiç gitmemişsincesine

ben hiç böyle bitmemişimcesine..

başa çıkamayınca insan şizofrene bağlarmış 

ucu yırtık resimlerle

beyninde böceklenmeye yol açan acı denen tanecikleri.

bağlarmış ve kendini de ucuna asarmış bir daha dönmemecesine.

ben de ağlamıyorum artık

bağladım zihnimi uçuk düşlere

istediğim sürece seninleyim artık her yerde.

yaşasın çıldırmak

yaşasın deli olmak

neyleyim öyle aklı

neyleyim her seyi bilerek acıda kalmayı

bağlıyorum 112 yi alsın götürsünler beni

ne saz olsun bundan sonra ne de söz

ne kürek yansın ne de lazım köz.

sen de olma ben de olmayayım

içinde dönüp durulan şu fanus kılıklı dünyada

ne balık olalım ne de alık kalalım 

bir ucunu asalım bulutun birine 

diğerini de amazon ormanında bir ağaca

ya bulut ağaca can verecek ya da rüzgar esince 

bulut ağacın canını alıp gidecek...

ver yansın

sür gitsin 

akıl akıla üstün gelir

ama duygular kalbe ağır olur.

gün gelir insan insana

mahşerde de olsa kavuşur.

.....ama ben sana neden 

diye sormuyorum artık

çünkü artık tam da bu sebepten

yanına gelmeyi düşünüp

çareleri eritmekten

az kaldım...

belki bitersem yeniden sende başlarım 

bir yandan azalırsam belki sende çoğalırım

sen toprak oldun

ben de sana gömülü bir tohum olmaya çalışıyorum

ki, bu defa hiç ayrılmayalım.