Azaplarda Kaldım Ben Yine
Simsiyah geceleri örttü gözyaşlarım,
Sığındı sıcaklığına yangınların,
İçinde kayboluverdim,
Yapayalnız kalabalığın..
Her sevgi boğazımda düğümlendi,
Tüm güzellikler soldu tek bir nefeste,
Boğuldu ahenk zifiri kasvetle!
Dağıldı tüm dost çehreler,
Tek bir ah duyuldu derinden,
Dönüşüverdi zindanlara sevgiler..
Susma anlat dünyaya!
Sevgi ne demekti?
Susma haykır ne olur!
Vefa nerede kime gerekti?
Cümlemi tamamlamadan dağıldı kalabalık..
Ruhlar kör, ruhlar çöl..
Görünmüyor tek bir canlılık,
Nisyanlarla örtüldü tüm insanlık.
Alevler söndürdü suları,
Kan damladı ahuların gözlerinden yaş yerine.
Kimse dur diyemedi,
Bunca hayattan çekip gidene...
Ah gönlü yaralı yarim,
Ah sevdanın çöllerinde seraplarla avunan gönlüm ...
Söndü kalbimin umut mumları,
Azaplarda kaldım ben yine...
kalabalıkların içinde yalnızlık hissetmek
çok iyi bilirim bu duyguyu.
adeta yaşarken öldürür insanı🙂
tebrikler hüzün yüklü dizelerin şairine 👍