Azat'a...(geçmişte Kalır)

azat'a..

her şey geçmişte kalır..
başlangıçlar bile geçmişin derinliklerine gömülür zamanı geldiğinde

sen benim başlangıcımdın
bir kitabın ön sözü misali..
bir şiirin ilk dizesi..

neden bilmem
hiçbir kelime doldur muyor boşluğunu..
ve hiçbir kelime
akmıyor kalemimin ucundan..
yokluğundan kelimeler yaratılamıyor bu gece..

ki o sabah nasıl da sıcaktı varlığın
hemen yanı başımda
ince uzun bedenin..
seni sevmekten mi korkmuştum o sabah?..
bilmiyorum..

ki aslında ne biliyorum?

boşluğunu doldurmaya çabaladığım insanlarla
daha da eksildiğimi biliyorum
o sabah ki gibi bir sıcaklığın
hiçbir zaman o kadar yakınımda olamayacağını
bilmenin vicdan azabı kalbimde
ciğerlerimde
ellerimde
gözlerimde..

her şey geçmişte kalır..

bir avuntu muydu bu söz?
gerçek mi?
bugüne kadar cevabını asla veremedim..

oysa o sabah ne de güvemiştim kendime
nasıl da inanmıştım yalnızlığımla güçleneceğime..

her şey geçmişte kalır dedim..

bitiriyor musun şimdi diye sormuştun?
bitti dedim
bitmiş bir şeyi tekarar bitiremezsin..

bitmiş miydi gerçekten?
oysa o sabah sımsıcaktı varlığın..

hafif bir ayaz hatılıyorum o sabahtan
geceden kalmış olacaktır
bir de yaprakların üstünde su damlaları..

sağ omuzuma yüklenmiş serin bir bahar sabahı
sol omuzumda varlığının sıcaklığı..

ve buna rağmen her şey bitmiş miydi?
gerçekten gömülebilir miydi sıcaklığın geçmişime?

ne de zormuş bu sorular

ki o sabah ne kadar da kolaydı..
tek bir cevap yetmişti
soğuğun tüm omuzlarıma çökmesine
bitmiş bir şeyi tekrar bitiremezsin..

evet,
belki bitmiş bir şey takrar bitemezdi, haklıydım
ama tek bir ayrıntıyı kaçırmıştım..

her şey geçmişte kalırdı..
ama geçmiş ise tam kalbimizde..