Baba

Sensizlik öyle acı, öyle yakıcı ki,
Sensiz yılların hesabını hangi defter tutabilir.
Hangi Kalem acımı hafifletecek kıvamda yazabilir.
Öyle böyle geçti işte...
Günler geçti,
Aylar geçti,
Yıllar geçti,
Bilmem kaç asır geçti.

Benim bildiğim koskoca bir ömür,
Depremlerle dolu bir ömür sensiz geçti.

Sen gidince erken büyüdüm.
Çocukluğumu, hayallerimi,
Seninle, senin yanına gömdüm.
Dünyanın kahrını sırtıma vurdum.
Dağ gibi bir umuda dimdik durdum.

Acıyı damla damla yüreğime zerk etti de,
Güldürmedi bu öksüzlüğüm.
Koskoca bir yalnızlığı, her gece ağlayarak taşıdım.
Ben bir başıma kimsesiz,
Ben bir başıma yetersiz,
Kimi zaman gayesiz,
Kimi zaman ben, ruhsuz yürüdüm bu yetimlik çölünde...
Kimi vakit bir selama değmedik,
Kimi zaman bir lira etmedik,
Ama açtığın Yoldan,
İstediğin izden çıkmadık,
Biz, bizi sevmeyeni bile sevmekten bıkmadık,
Sevgiye koşarken yılmadık, yıkılmadık baba...

Gel gör ki,
Geçti,
Yıllar geçti.
Ömür geçti.
Yoruldum, yoruldum baba,
Başımda saçım ağardı.
Solumda yürek daraldı.
Aldığım nefes yoruldu baba...

(yorgunkalem)