Baba Koltuğu

Çocuk kalmak istemezdim ben,

O zamanda düştüğümde elimden tutan olmazdı.

Kendin kalkıcaksın diye diye büyütüldüm ben.

Korkardım geceleri yalnız uyumaktan korkardım.

Ay'ı baba bellemiştim ben.

Koskoca bir karanlığı aydınlatanı.

Oysa saçlarım hiç sevilmezdi benim,

Yumuşak ellerden hep yoksundum.

Yoksundum ya onca şeyden, 

Varlık içinde yokluk yaşadım yoruldum.

Bir gece bir kar gibi karanlık soğuk ne varsa, 

gölgesinde büyüdüm.

Şükür etmeye bir nefesim vardı, birde

Gözyaşlarımda filizlenen çocukluğum.

O zaman anlamıştım,

ruhun bedenden kıymetli olduğunu.

Sende anlayacaksın beni 

Boş olduğunda baba koltuğu.