Babam Gibi Kokuyorum

Uzun bir bekleyiş,
Yaşamla ölüm arasında,
Gün batıyor geçmezken zaman,
Ve ben babama daha çok benziyorum.
Tenime sinmişken çaresizlik,
Babam gibi kokuyorum.
Olmak bilmeyen sabahlara dek,

Gözüm kapıda nedense,
Bakışlarım asılı kapı tokmağına,
İnsanlığını yitirmemiş bir can,
Vicdanı titreyen bir profesör arıyorum.
Canı söz konusu olan babam,
Gözlerim yoruluyor yağamamaktan.
Anama yetişmeye çalışıyorum.
Yalnız başına savaşmak,
Çok zormuş şimdi anlıyorum.

En uzağa dikince gözlerimi,
İnsanlığını kaybetmiş büyük adamlar,
İnancını yitirmeyen büyük dostlar,
Sevgisini sakınmayan canlar görüyorum.
Ağız dolusu kelimelerle susuyorum.
Geminin tek kaptanı benim nede olsa,
Evlat olmaya çalışıyorum.

Şimdi daha güçlü olmalıyım,
Tüm bedenimi yakarken güneş,
Kırmızı kalemle çizdim hayatı,
Düşünmüyorum ne gelecek ne de eş,
Daha yolun başındayım, biliyorum.
Ufak bir rüzgâr yıkar beni,
Böyle ayakta durduğuma bakmayın,
Tek kaptan benim, yoksa batar bu gemi,
Şükredip daha güçlü olmalıyım.
Mecburum hayat vursa da hançeri,
Yıkılmıyorsa kan tüküren babam,
Kan kaybetmemeliyim.
Dik durursam güç bulur bu adam,
Çünkü ben tek evladı, tek çaresiyim.