Babam Ve Şair

Ömrümün en güzel bayramıydı
Bir öğle sonunda
Beşiktaş'ta İstanbul'da
Yanımda sen yoktun o gün
Anlatan tıpkı sen
Kahpelerin haince vurduğu gün
Senin gittiğin güne denkmiş
Kahpelere inat
Bir gün fazla yaşama hevesi kursağında şair
Gidişine seslenmiş yarası ellerinde
Son avaz haykırır gibi

Sesi akislerken hastane odasında
Çırpınırken yüreği toprağa düşenlere
Acılı ıslıklarla dağ yamacında
Dosta seslenir gibi

Seni senden dinler gibi
Dinliyordum çınarı
Anlatıyordu insanlığı kendini seni
Titriyordu bazen sesi
Kimi zaman durularak
Kimi zaman yorularak
Kimi zaman gözleri dolarak
Bir ahunun gözlerinde
Dostu yad eder gibi

Kendimce seslenmek istiyorum sana
Tekrar dönmeli dünyaya insan
Yüreği yangın yerine dönmüş
Evlatları görmeye