Babamın Ardından Ağıt/ lar

1.

uğultusunu duydum baba!

yeryüzünün ulu uğultusunu

ölü bedenine kapandığımda

üstelik gül zamanı

bunu nasıl anlatırım

gırtlağımda büyüyen yumruğa

ağladım da şadırvanda güvercinler ağladı

gülüş-cümbüş birlikte diktiğimiz kavaklar

karalar bağladı

içime döndüm baba tırnakladım içimi

seni benden koparan yazgıya çattım

teptim dilimi

dövünmeler dualar.. derken koyduk tabuta

günyüzü göremeyen yüreğinle beraber

fukara ellerini gariban gözlerini

sonra sırtladık seni

neyzen tevfik kavminden üç-beş adamla

bir gözyaşı selinde verdik toprağa

anamı dayanaksız beni tümden takatsiz

ağır ölüm bilgisi’yle bırakıp gittin

gittin ya baba!

güyâ gül zamanı: kıpır kıpır bir sancı

hadi oğlum, diyecektin, ufaktan söyleyiver:

-hangi kapıyı çalsam karşımda buruk acı

gerçekten oldu bunlar:

kaç yarı-gece birbirimizin yarasına yaslandık

sabahları üstümüz iki karış kırağı

şimdi bana bıraktığın iki cânım mîrası:

mintanında kurumayan teri seveyim

ve tanrı’ya yalvarırkenki doğallığını

ömrünü seveyim senin

nohut tanesi kadar haram bilmez ömrünü

ölünü seveyim

2.

güneş paramparçaydı

gökyüzü kıymık kıymık

kefeninde gül açmış

ah bu nasıl karşıtlık

yeryüzü kurumuştu

dağından ırmağına

ölüm konuşurken mi

yedi düvel susmuştu

yırtık bir rüyâ bulsam

onarır mıydın baba?

hayat benden boşandı

gitti(n) çok ıraklara

Mayıs-2001

(*): Şiirli Çıkın, Haziran 2001, Sayı 15