Bağ Bozumu Üzümden Gözlerin
Dut ağacına yaslanmış
Şakıyan bülbül oldum sayende
Ne hicranlar ne sevinçler
Var bu gönül de
Yaşardım ben hayatı sonbaharda
Gençliğim sevinçten huzurdan
Çok az çaldı ömrüm de
Unutmak istesemde acı elem
Dolu ,günleri aklımdan hiç çıkmıyor
Gözlerimin önünde sanki sinema şeridi
Sen yaşarken baharlarda
Beni unutma sakın
Hazan ziwistan baharlarda
Candan kopmuş bir ney/le sesleniyorum
Düşmesin gölgeler elemler sevgimize
Çileli günlerimin hüznü sona erdi sönunda
Yazılan her şiir gibi hece oldun dilimde
Gönlümü aydınlattın
Seni gördüğüm o anda
Sensiz dolaşıyorken
Gül cemaalini gördüm yadımda
Gönül de ezeli leyamut aşkın
Hasretin derdime yeni dert kattı
Bağ bozumu üzümden gözlerin
Kara kızım! yazdığın şiiri yorumlayamam ama bir noktaya değinmek isterim..Halk dilinde bir deyim vardır"Dut yutmuş bülbül gibi ne susarsın"Sende bülbüle dut yedirerek bu kurala karşı geliyor ve sözlerin ahengini bozuyorsun.Şiir de vurgular ve kurgular büyük yer alır ve şiirin estetiğini meydana getirir.Çabaların için de teşekkür eder.başarı dilerim.m.b.Çiçek