Bağışla Sevgili

Hiç bir şeyin sebebi değilsin
Seni sevmeyi ben istedim.

Güneşten önce okşayabilmek saçlarını
Yağmurdan evvel koklamak
Ve silinmeden önce yüzünden gecenin rengi
Dudak kıvrımlarında saklanabilmek gibi
O sessiz mavi, o sonsuz derin
Bütün arzularımın bedelini
Kayıp bir ruhun
Geceler dolusu yalnızlığıyla ödedim.
Bağışla sevgili


Ne seni tanıyordum oysaki, ne de kendimi
Sadece aşkı biliyordum
Ve bana bahşettiğin acıların
Ruhumu binlerce yıldır dillendiren
O sonsuz güzelliğini.


Beklide bu yüzden
Kadim bir ayrılıkla sevdim seni.

Yitirdiğim hiç bir rengin
Bir daha geri dönmeyeceğini bilerek
Muhtaçlığım kadar küstah
Tutsaklığım kadar asi...
Nedensiz ve nasılsız....
Tıpkı deliler gibi.

Zamanın tek bir an
Kalplerin ölümsüz
Ve aşkın, yanlız ayrılıkla kaim olduğunu
Çok geç anladım
Aşkın lanetine uğradım.


Saklanacak yeri olmayan bir suçlunun
O çaresiz teslimiyetiydi belki de benimkisi.

Yaralı bir güvercin gibi
Usulca kapatıp gözlerimi
Acılarımın dinmesini bekledim.

Neden bilmiyorum
Hiçbir yere gidemedim
Gitmek istemedim.
Sadece,
Beni bir kez olsun duymanı istedim
Tek yolu buydu çünkü ölebilmemin

Mil çektiğin gözlerimin ifadesini
Ve gözlerinin o umarsız sessizliğine kızıp
Ellerimle katlettiğim şiirlerimi
Bir kez olsun duyabilmeni
Bir bilsen ne çok isterdim.

Ama sen bana ölümü bile lûtfetmedin.

Mustafa Kemal Serhatlı.