Bağışla Sevgili

Yüzümde bir hikaye,

dilimde milyonlarca sessizlikle.

Ben hep,

mektuplar yazardım yokluğunun adresine.

İnsan,

en çok çocukken benzermiş aşka sevgili.

Belkide,

ben kimsenin uygun değildim mevsimine...

Bazen,

kendine bile fazla gelir ya insan tüm eksikliğiyle.

Hüznüm,

bu yüzdendir hep fazla gelirdi göğüme.

Ve birinin,

senin için öldüğü bir hayatı düşündükçe.

Sen,

hiç kimse için yaşamak istemiyorsun ömrünce...

Bağışla sevgili,

dedim ya..

Belli ki,

çok ağır geldi bu hikaye ikimize.