Bağrıma Bastım Yokluğunu

Sen,
gözleri denizler taşıranım
kefil bıraktım yarım şarkıları bu kente
adın ki vuslat kadar güzel
hatıralar yıkanır gözlerimde çığlık çığlık
akşama yürüyen bir intiharım /

Her gidişimde bastırıldı üşümüşlüğüm
hüzündür beşinci mevsimim
ağzımdan taşan sözcüklerim var
yak şiirleri donmuşluğuma
yalandır artık tüm sensiz kalmışlıklarım...

Gülüşlerimi astım bir bir umudun iklimine
bağrıma bastım yokluğunu
bütün siyahlarımdan arınırcasına
özlemekti düşen payıma
buruşturulup atılan mektupların kahrındayım /

Daha dün çocuktum oysa
daha dün
sevincim bağlıydı bir uçurtmanın kuyruğunda
bir satırdım Itri'nin bestesinde
hep
sana yasaktı yürünesi yollarım...

Sen benim ömrüme renk verenim
bu kaçıncı yangındır bana kalan
yokluğun tarifsiz durur solumda
hep, nisan kucaklar öksüz yanımı
yıldızların faslında durur ürkek bakışlarım /

Eyy benim Mezopotamya dağlarında tarih kokanım
topla tüm yakamozları da
martıların göç ettiği bir vakit
sesine karışalım dalgaların.
Ben ki göçmen kuşlar ülkesiyim
kokun düşer bazen hıçkırıklarıma
beni teselliye yetmiyor işte zaman
ve biliyorum
yüreğinde olmadığın kadarım...

Şimdi bir kar beyazı ellerimde
hep, ayrılık kokar nefesim
dudağımın kenarında asılıdır son bir gülüş
meğer ne çok eksilmişim kendimden
sensizken,
meğer ne çok yarımmışım /

Notalar, makamlar, ezgiler yaralı
birşeyler var kayıp giden ellerimden
kaldırımda bir keman sesi uğultusu
ellerim okunmayan bir cevap
bu günlerde,
Köroğlu'nun yetim kalan sazıyım...

Dışarıda ıslak bir karanlık
tek çaremsin ağrıyan yanıma.
Sen hep gül ki gülsün eylülde zambaklar
inan ki,
yoruldu bekleyişlerimdeki suskunluklarım.