Bağrımdaki Çölün Adı Sen/sizlik

içimdeki bu buruk yangınların kundakçısı olmasaydı o yakıcı nefesin...
ben hiç bilmezdim,
bilmezdim bir çift kara göze nasıl ölünür...

sebepsiz gidişinle erozyona uğratmasaydın yemyeşil ütopyamı
ben bilmezdim bir yürek nasıl bin parçaya bölünür...
nihayet...
sahici olmasa da,
gül tenine has kokmasa da menekşelerim.
ben öyle de mutluydum.
bilirsin, böylede mutluydum
gözlerinin rengine çalan,
ömür törpüsü bahtımla baş başa...

sen öğretmeseydin şayet bildiğimden ötesini
ve bilmediğim bu sevda denen sonu hüsran serüveni
dokunduğun her yer alev alıp yanmasaydı.
şimdi adı da intizar olmayacaktı bendeki her şarkının.

ve çöller kavrulmayacaktı şu gökyüzüne inat.
göğüs kafesimde inlemeyecekti...
düşmeyecekti beynimin ortasına ayrılık denen gülle...

oysa,
bir zaman diliminde bir nefes aşk,
kalmamalıydı böylesi bir tutku...
böylesi bir ölüme meydan okuyuş,
hiç yetmedi,
yetmezdi de o cennete emsal her dokunuş...
gel gör ki zamansız...
çıkıp gittin ya hayatımdan, kâbus gibi bir gerçekle...
gönlüm çılgın bir isyanın, hınca hınç sessizliğinde,
çığlık çığlığa ezilirken,
gün görmemiş bir hüzün akar gönlümün gözlerinden...
bir çocuk ölür...
tarifi imkânsız bir cehenneme düşerek...
bir çocuk kaybolur...
içimin bu labirentinden, kurtulmayı unutarak,

ve en ağır sürgünlere heveslenirken

sus yüreğim sus artık,
giderse gitsin bahtımın ömrü,
her giden bitseydi çöl olur muydu?
yüreğimdeki bu cennet...

(yorgunkalem)