Baharsız Şiir

düştü kalbimin vazoları
içimde bin gül kırıldı, bahar kapımdan içeri girmiyor
dünyaya en uzak pencereden izliyorum yüzünün hayalini
elleri insanın bir hayalin ellerinden tutmaya yetmiyor
sen de bilirsin, eminim
çıkıp da bir cesaretle nasılsın desen, derim ki iyi değilim
bir cesaretle açık ve net, gel desem beni kendine kat iyi et
bilirim ki bir cesede tekrar nefes aldırtmaya çalışmak olur bu
na mümkün...

sevgilim işte bahar ayları, radyolarda neşeli şarkılar gibi sesin
şimdi yüzün taze yeşillenmiş bir ovaya kelebek sürüsü gibi
şimdi tenin denizleri okşayan ılık meltemlerin kokusunda
kimseye anlatamam tüm bunları tabi, konu sen olunca
sesim intihar ediyor ha bire uçurumlarda
beni neden kış kapısında çıplak bir ağaç gibi
sensizliğin soğuğunun sonsuzluğuna bıraktın?

karanlık çökünce eve geç kaldığımda annem kızardı
şimdi sana geç kalmanın karanlığındayım, ışığına al beni
al ve patakla suç işlemiş bir çocuk gibi şu kalbimi
de ki bir daha yapma
yapmam... söz.


tutunacağın dalım,
baharsız bırakma ellerimi.