Bahçe-i Hazan

Mevsim şimdi sonbahar...

Çok şeyler kopuyor ruhumdan,
düşerken her bir yaprak.



Mevsim şimdi sonbahar,

yazın yeşil tonları çekilir şimdi.
Her yandan bir vaveyla kopar ki;
bülbülün feryadı gelir konar dallarıma,
grinin en koyusu yayılır arz-ı vücuduma.
Çok şeyler kopar ruhumdan,
düşerken her bir yaprak.



Mevsim şimdi sonbahar,

bulutların gölgesi üzerimde şimdi.
Şimşek çakar, gök gürler ki;
gökyüzünün gözyaşları akar avuçlarıma,
akar, akar... Dökülür avuçlarım toprağa.



Sen ey nazlı sevgili!
Çevirince yüzünü yüzümden
sitem akar gözlerimden,
hazanın ölüm senfonisinde, keman olur inlerim...
Solar bedenim; düşerken her bir yaprak,
hazan yer toprak...



Mevsim şimdi sonbahar...

Sen ey nazlı sevgili!
Kapatınca gözlerini,
rengini kaybeder bahçemde ki her bir ağaç.
Göster artık gül yüzünü
Bedenimde çırpınan ruhum ezelden
sevgine aç,
bir lahza bakışına muhtaç...



Ruhum ezelden sevgine aç,