Bakırı Kokan Toprak

Benim dinim ırkım rengim yaşama felsefem sevgidir
Kırk bir asır bakırı kokan toprak misali gördüğümün üstünü örten yine o saf toprağım
Koynumda ne aşklar yeşerdi çölün ortasında
Ruhumda cellatlar budadı göğün damarlarını
Gözlerimde kaç asi kısrak düştü uçurumun dibine
Pörsümüş göğüslerimde kaç mülteci çocuk yitirdim
Yüreğimdeki aşklarımı sevdalarımı bedenimin toprağına ektim
Su yatağına sığmayan dicleyim çağlaya çağlaya akarım
Mezapotamyanın rahmine

Fıratın saçılmış tohumlarına parmak uçlarımdan damıtırım aşkın tılsımını
Usul usul okşarım naif buğday filizlerini
Beşikler sallarım bir birine hasret botanla cudi arasında
Doğmamış bebekler emzirdim bereketli göğüslerimde
Feqiye teyranin destan bağladığı kuşların kanadına
Dengbejlerin diyardan diyara gezdirdiği ağıtlara
Dağlı çobanların efsunlu destanlarına
Açtım yüreğimin kaplarını

Kırk bir asır yaşadıklarım içimde birikmiş bir yanar dağ
Zulmün elleri bir sabah ansızın derin uykudaki lavlarımı uyandırdı
Ruhumun can bulduğu bütün canlıları ve ruh eşimi yaktım
Benden geriye kalan Külleri topladım
Ellerim yandı ciğerim döküldü
Mezapotamya'nın topraklarına savurdum

Çekin fıratın önündeki dikili kayalıkları
Küllerimi savurduğum topraklara can suyu
Rengarenk çiçekler acar
Arılar sır içinde polen derer
Ruhum kelebeklerin kanatlarından öper 
Çeltik tarlalarında rençberlerin alın teri damla damla dökülür varlığımın coğrafyasına