Balçık

/uykumuzda öldürdük hayatı
bir düşten, bir düşe kaydı umut.../

kırıktı sözler ve oda dağınık
piyanoda yücel arzen vardı
küskündük, zihinde boşluk
her tarafta karanlığı delen ışıklar

ne geceydik, ne gündüz konuk
balçıkla sıvanmış duvarlar
ışığı çalınmış bir çocuk
sessizce kediden hesap sormakta

uyandığımızda, kalkmak istedi kedi
kimse susturamadı miyavlayan çocuğun sesini
geceye yazıldı bütün şiirler
demlendi göğünde ayrılık

kimse yıldızlara sormadı
gülümseyen kalabalıkları
küçük ama ışık saçan, mütevazi hayatları
herkes güneşe sevdalandı

sokak kedisinin isyanı
derin bir sessizliğe dönüştü
odayı topladı bir kadın
çocuğun gözlerinde anlaşılmazlık

parkeler bulmaca oynadı
adamların ayak sesinde
güneş balçığa b/ulandı
duvarları büyüttü çocuk
kadının kucağında kedi ağladı

kimse sormadı
güneş niçin vardı
ve yıldızlar niçin bu kadar kalabalıktı
ısınmak isteyen yürekler
üşümeyi öğrenemeden, güneşi yaktı

altı karelik cevaptı hepsi
çocuk k/adını balçığa kattı
kedi çocuğu geceye
güneş balçıktan kaçtı

çocuk bir yıldızın kaydığını sandı
koynunu açtı karanlığa
tutmak için zamanı

uykuya daldı son kez
her düşüşte, toparlandı umut

uyandı kadın
güneşe baktı çocuksu gözlerle
üşüdü içinde çocuk
sürtündü kedi geçmiş zamanlara
döküldü yüreğinden balçık