Barışı Istiyorum

doğan güneşimin üstüne
gölgelerin çekildiği bir anda
çocukluğumu yaşadım

sarılamadım babama doya doya
ellerinden tutup köyümüze has
mor lalelerle bezenmiş kırlarından
koşamadım.

akşam beşten sonra dışarıya çıkıp
arkadaşlarımla oynayıp dağların arasında
koybolan güneşin batışını izlemenin
hasretiyle yaşadım.

kör bir kurşunun ne zaman,nasıl,nerde
geleceği belli değildi

evimizde elektrik lambasının yandığını
görmedim
belkide varlık içinde yokluk
bu olsa gerek

şehre giderken bile üç beş yerde
didik didik aranmanın psikolojisiyle
kendimi katil gibi hissediyordum.

sabah ezanında kapımızın önünde
atılan kurşun sesleri hala kulağımda
zavallı yaşlı dedemin sebepsiz yere
nasıl dövüldüğü
evimiz aranırken önde siper niyetine
kullanılan cefakar annem
etrafa saçılan ve bir çoğu kırılan
eşyalar
hala gözlerimin önünde.

babamın tayini orta anadoluda
bir yere çıktığı zaman bayram etmiştim
kurtuldum diye

asıl ezikliği o zaman yaşadım
ordaki insanların da bakış açısı farklıydı
hor görülüyorduk
kürdüm diyemedim
ana dilimi konuşamadım.
iki yıl sonra anadilimi unutmuştum
ve her zaman her yerde ezilen
taraf olmuştum
şükrediyorum bu güne
unutmak istiyorum kara bulutlu o günleri
aramızdaki nifakı bozup
yetmişüç milyon insanın bir arada yaşaması için
barışı istiyorum.